سیستم قالب‌ گیری یا عکس‌برداری دیجیتالی بیش از 25 سال است که در دسترس قرار دارد اما اخیراً پرطرف‌دار و رایج شده است. اولین ایمپلنت قابل اسکن در سال 2004 استفاده شد که در آن از هیلینگ اباتمنت کدگذاری شده استفاده شده بود.

این اباتمنت همه اطلاعات سه ‌بعدی موقعیت ایمپلنت دندان نسبت به دندان‌های مجاور و مقابل را در اختیار دندانپزشک قرار می‌داد.

روش عکسبرداری ایمپلنت دندان

در روش معمولی ایمپلنت، بریج و روکش، باید قالب گیری شوند و مدل آن ساخته شود. در ترمیم های معمولی قالب گیری با پلی اتر یا پلی وینیل سیلوکسان گرفته می شود و با سپس مواد مخصوص گچی مدل اصلی ساخته می شود.

پس از ساخت مدل، قالب مطابق با آن ایندکس گذاری می شود. این فرایند زمان بر است. اما عکسبرداری دیجیتالی داخل دهانی از زمان برداشتن پیچ درپوش تا جایگزینی آن تقریبا سه دقیقه کمتر از روش مرسوم قالب گیری زمان می برد.

پس از این که با روش معمولی قالب گیری انجام شد، باید مدل ساخته شود. در قالب گیری معمولی باید قالب تمیز و پاکسازی شده و به آزمایشگاه دندانسازی فرستاده شود تا در آنجا مدل ساخته شود.

در بیشتر موارد تکنسین ظرف 24 تا 72 ساعت بعد حتی مدل فیزیکی ارسال شده را بررسی نمی کند. در روش عکسبرداری دیجیتالی که با استفاده از دوربین یا اسکنر داخل دهانی انجام می شود، همه داده های مهم از طریق اینترنت به صورت فایل های دیجیتالی ارسال می شود.

به این ترتیب می توان کار طراحی اباتمنت و روکش ایمپلنت را در همان روز قالب گیری دیجیتالی شروع کرد بدون این که لازم باشد مدل آنها ساخته شود.

اگر چه انواع زیادی دستگاه های قالب گیری داخل دهانی دیجیتالی در بازار وجود دارد اما همه آنها عملکرد مشابهی دارند. اولین قدم بلافاصله پس از جوش خوردن ایمپلنت به استخوان (فرایند یکپارچکی استخوان) و التیام یافتن بافت ها، این است که از بیمار خواسته شود برای اسکن دیجیتالی ایمپلنت به مطب مراجعه نماید.

این اسکن از نظر کارایی مشابه قالب گیری معمولی است اما به جای استفاده از کوپینگ معمولی ایمپلنت، از کوپینگ قابل اسکن استفاده می شود. پس از این که کوپینگ قابل اسکن روی ایمپلنت قرار گرفت، با تصویر رادیوگرافی درست بودن موقعیت آن تایید می شود.

این مرحله حساس است چرا که قرار است اباتمنت و روکش دندان نهایی بر اساس آن ساخته و استفاده شود. هیچ دندانپزشکی نمی خواهد هزینه ساخت مجدد ترمیم را به خود یا بیمار تحمیل نماید بنابراین باید اباتمنت دقیق اسکن و ساخته شود.

پس از آن اسکن انجام می شود و مدل سه بعدی از این بخش از دهان بر روی نمایشگر تصویر می شود که همه سطوح لازم کوپینگ قالب گیری قابل اسکن برای ساخت اباتمنت و روکش در آن لحاظ شده است.

این سطوح عبارتند از کوپینگ قالب گیری، نواحی تماس همه دندانهای مجاور، بافت لثه، قوس دندانی مقابل و بایت. پس از اتمام اسکن، دستور العمل آزمایشگاه شامل رنگ، انتخاب جنس اباتمنت (زیرکونیا یا تیتانیوم) و جنس روکش دندان مشخص می شود و به مرکز تراش ترمیم ارسال می شود.

پس از کار ساخت اباتمنت و روکش، بیمار مراجعه میکند تا ترمیم روی ایمپلنت نصب شود. این مرحله و مراحل پس از آن دیگر تفاوتی با روش معمولی ندارد.

مزایای ایمپلنت دیجیتالی چیست؟

همان طور که گفته شد، در ایمپلنت دیجیتالی از دستگاههای پیشرفته استفاده می شود تا دقت درمان بالا برود. مثلا هنگامی که از راهنمای جراحی استفاده می شود، برش به حداقل می رسد بنابراین فوایدی چون درد و خونریزی کمتر و کوتاهتر شدن دوره نقاهت به دنبال دارد. به طور کلی مزیتهای ایمپلنت دیجیتالی به صورت زیر است:

• دقت بالاتر درمان
• کاهش درد و ناراحتی بیمار
• سریعتر شدن مراحل درمان
• سهولت ذخیره سازی تمامی اطلاعات و داده ها و نگهداری و ارسال فوری آنها (از طریق کامپیوتر)

فناوری‌های مورد استفاده در جراحی ایمپلنت دیجیتال

همانطور که اشاره کردیم ایمپلنت دیجیتال با استفاده از بروزترین فناوری موجود در عرصه دندانپزشکی انجام می‌شود و در هر مرحله از تجهیزات جدیدی برای انجام جراحی استفاده می‌شود. رایج‌ترین فناوری‌هایی که در کاشت ایمپلنت دیجیتال مورد استفاده قرار می‌گیرند عبارتند از:

• اسکن دیجیتال دهان

در روش‌های معمولی برای قالب گیری از دندان و پایه ایمپلنت از خمیر مخصوص قالب گیری استفاده می‌شود. قالب گیری با استفاده از خمیر و قالب مخصوص آن کمی سخت است زیرا باید مدت زمان زیادی دهان را باز نگه دارید و چند دقیقه صبر کنید تا خمیر کمی سفت شود و قالب دندان‌هایتان درست درآید. بسیاری از افراد از بو و طعم ناخوشایند خمیر ناراضی هستند و ممکن است در زمان قالب گیری دچار حالت تهوع شوند.

اما قالب گیری به روش دیجیتال این مشکلات را حل کرده است. در روش دیجیتال دیگر نیازی به استفاده از خمیر نیست. در این روش یک دستگاه اسکن از داخل دهان شما عکس برداری می‌کند و تصویر به دست آمده به کامپیوتر ارسال می‌شود. با استفاده از عکس به دست آمده می‌توان کار ساخت روکش را به سادگی انجام داد.

• تصویر برداری دیجیتال

از دیگر فناوری‌های مورد استفاده در ایمپلنت دیجیتال استفاده از دستگاه تصویر برداری دیجیتال است. در این روش دیگر همانند گذشته نیازی نیست که بیمار یک فیلم مخصوص عکس برداری را در داخل دهان نگه دارد. تنها با استفاده از یک دستگاه دیجیتال از دندان‌های مورد نظر تصویر برداری می‌شود. اما در برخی از موارد ممکن است عکس برداری به روش معمولی نیز مورد نیاز باشد که این موضوع به تشخیص متخصص ایمپلنت بستگی دارد.

• استفاده از دوربین درون دهانی

یکی از لوازم کاربردی که در دندانپزشکی آرامش مورد استفاده قرار می‌گیرد، استفاده از دوربین درون دهانی است. دندانپزشک با استفاده از این دوربین وضعیت دندان‌ها و ساختار آنها را در نمایی بزرگتر از عکس بررسی می‌کند. با تصاویر واضحی که در دندان‌ها نمایش داده می‌شود دندانپزشک به راحتی می‌تواند وضعیت دندان‌ها و مشکلات موجود را بررسی کند. این دوربین دارای یک لامپ کوچک است که داخل دهان را روشن می‌کند. بدین ترتیب وضعیت دندان‌ها، لثه و فواصل میان آنها را به دقت می‌توان بررسی نمود.

با استفاده از دوربین درون دهانی هر گونه پوسیدگی جزئی، ترک، پلاک دندانی، بیماری و عفونت لثه، جدا شدن پرشدگی دندان‌ها، شکستگی و هر مشکل دیگری که در لثه یا دندان‌ها وجود داشته باشد به راحتی شناسایی می‌شود.