همه انواع ایمپلنت‌های دندانی سه جزء اصلی دارند:
فیکسچر فلزی ریشه مانند که جراح آن را داخل لثه بیمار قرار می‌دهد، اباتمنت که از خط لثه بیرون می‌ماند و بخش زیبایی یا روکش که روی اباتمنت قرار می‌گیرد. یکی از ویژگی‌هایی که بین ایمپلنت‌های دندانی تفاوت به وجود می‌آورد نحوه اتصال روکش به ایمپلنت است که با چسب (سمان) یا پیچ‌های متحرک متصل می‌شود.
یکی از تصمیم های مهم برای پروتز ایمپلنت، انتخاب نوع اتصال روکش به آن می باشد و هنوز هم میان بسیاری از پزشکان در مورد آن اختلاف نظر وجود دارد:
۱- اتصال روکش با ایمپلنت به وسیله پیچ ( Screw – Retained )
۲- اتصال روکش با ایمپلنت چسب ( Cement – Retained )
اتچمنت های سمانی یا چسب شونده دارای یک تاج سمان شده روی ایمپلنت هستند. از طرف دیگر، ایمپلنت های دارای پیچ از طریق اباتمنت به پست پیچ می شوند. هیچ یک از آنها یک روش درست یا نادرست برای محکم کردن ایمپلنت نیست. بلکه هر دو روش دارای چندین مزایا و معایب هستند که در هنگام انتخاب یک گزینه مناسب برای خودتان باید مد نظر قرار دهید.
مزایای ایمپلنت چسب شونده
۱- زیبایی و ایجاد پایداری نسبی:
مهم ترین مزیت این مدل، زیبایی آن است و معمولا برای منطقه زیبایی دهان از این مدل استفاده می‌شود چون اکثر بیماران جنبه زیبایی را هم در نظر می‌گیرند.
۲- اجزا ساخت:
راحت‌تر ساخته می‌شوند و اجزا کمتری دارند نسبت به مدل‌های پیچ شونده.
۳- دسترسی راحت به عقب دهان:
برخی بیماران دارای مشکلاتی مثل محدودیت باز کردن فک دارند و کارگزاری مدل پیچ شونده برایشان هم امکان پذیر نیست و هم خطرناک است چون امکان بلعیدن پیچ وجود دارد.
۴- بهترین تماس اکلوژنی:
این مدل بهترین تماس اکلوژنی را نسبت به مدل پیچ شونده دارد چون حفره‌ای برای دسترسی به پیچ وجود ندارد.
۵- استحکام و مقاومت:
مقاومت بیشتری مقابل شکستن دارند.
روکش های ایمپلنت چسب شونده دارای معایبی هستند که باید قبل از انتخاب این روش در نظر بگیرید. این معایب عبارتند از:
o پاک کردن سمان اضافی: با پیشرفت های اخیر در متریال دندانپزشکی، پاک کردن سمان های اضافی دشوار شده است. این پاکسازی سخت سمان می تواند عواقب عمده ای برای موفقیت ترمیم داشته باشد. سمان های مدرن اغلب به سختی دیده می شوند. این بدان معناست که احتمال باقی ماندن سمان اضافه بیشتر است. این چسب اضافی یک محیط عالی برای باکتری ها ایجاد می کند که می تواند یکپارچگی استخوانی را به خطر بیندازد و خطر شکست سمان یا التهاب و عفونت لثه را افزایش دهد. حذف ضعیف سمان اضافی نیز با افزایش خطر ابتلا به پری ایمپلنتیت و موکوزیت اطراف ایمپلنت مرتبط است.
o غیر قابل برداشتن: یکی از چالش های ایمپلنت های چسبی، قابلیت بازیابی ضعیف آنهاست است. یک ایراد مهم برای ایمپلنت های سمانی این است که در صورت نیاز به تعمیر یا تنظیم، گزینه های معدودی وجود دارد. از آنجا که ترمیم به یک اباتمنت پیچی چسبانده شده است، در صورت شل شدن پیچ هیچ راهی برای برداشتن آن وجود ندارد. به طور کلی این مسئله منجر می شود که برای دسترسی به پیچ لازم باد ایمپلنت به طور کامل تخریب شود. در حالی که ایمپلنت های چسبی زیبایی بیشتری دارند، اگر تراشه های متریال یا هر چیز دیگری دچار مشکل شود ، باز کردن آنها بسیار دشوارتر خواهد بود. در واقع اگر روکش ایمپلنت سمانی نیاز به ترمیم داشته باشد، اغلب به این معنی است که کل ترمیم باید بازسازی شود که به هزینه اضافی برای بیمار منجر می شود.
ایمپلنت چسب شونده برای چه کسانی مناسب تر است:
- افرادی که مشکلات محدودیت فکی دارند.
- افرادی که زیبایی روکش برایشان اهمیت بیشتری دارد.
- افرادی که دارای دندان قروچه هستند.
- افرادی که قصد ایمپلنت دندان‌های جلویی و خط لبخند خود را دارند.
